به امـیـد آمـده‌ام خـانه خـرابـم نـکـنـی            هـمه کـردنـد جـوابـم تو جـوابم نکـنی
بـارهـا آمـدم و بــاز مــرا بـخـشـیــدی            با کـلام بـرو این بار خـطـابـم نـکـنـی

همه هستیِّ من این قطره اشک است خدا            وای اگر رحم بر این چشم پرآبم نکنی

به ثـوابـی که نـدارم چه امـیـدی بـنـدم            آب چون نیست طلبکـار سرابم نکـنی
به گـمان همه من بـنـدۀ خـوبی هـسـتم            پیش چشم هـمه عاری ز نـقـابم نکـنی
آبرویم همه این است شدم عـبد حسین            وای اگر نـوکـر این خانه حسابم نکنی
گر قـرارست بـسـوزم، بزن آتـش امـا            جــلـوی قـاتـل اربـاب عــذابـم نـکـنـی